Konstancin-Jeziorna leży 20 km na południe od centrum Warszawy, w powiecie piaseczyńskim. Usytuowanie Konstancina-Jeziorny w centrum Polski ułatwia dotarcie z różnych stron kraju.
Miejscowość położona jest na styku Równiny Warszawskiej i Doliny Środkowej Wisły, nad rzeką Jeziorką oraz jej dopływem, Małą. Od południa i wschodu otoczona jest kompleksem lasów Chojnowsko-Słomczyńskich, a od północy styka się z Lasem Kabackim. Dużą część samej miejscowości również pokrywają tereny leśne. Na południe od Konstancina-Jeziorny rozciągają się tereny Chojnowskiego Parku Krajobrazowego, w których wydzielono kilka rezerwatów przyrody.
Gmina Konstancin-Jeziorna ma dogodne połączenie ze stolicą i obszarem południowym poprzez drogę wojewódzką nr 724, biegnącą z Warszawy do Góry Kalwarii. Z kolei droga wojewódzka nr 721 łączy gminę Konstancin-Jeziorna z głównymi drogami krajowymi: krakowską i katowicką.
Miejskie linie autobusowe (200, 710, 724) zapewniają połączenie gminy z Warszawą i siedzibą Starostwa – Piasecznem. Drogą 724 kursują autobusy z Góry Kalwarii do Warszawy.
Na miłośników dwóch kółek czekają zlokalizowane w 6 miejscach stacje wypożyczalni Konstancińskiego Roweru Miejskiego, który współpracuje z warszawskim systemem.
Położeniu geograficznemu zawdzięcza Konstancin swoją renomę. Okoliczne lasy wpływają na czystość powietrza, wzbogacając je olejkami eterycznymi, co ma duże znaczenie w procesie leczenia i regeneracji sił. Klimat Konstancina-Jeziorny sprzyja profilaktyce wielu schorzeń m.in. kardiologicznych i laryngologicznych.
Konstancin – Jeziorna od północy bezpośrednio styka się z Lasem Kabackim i Parkiem Kultury w Powsinie oraz Ogrodem Botanicznym Polskiej Akademii Nauk. Lasy Słomczyńsko-Chojnowskie otaczają gminę od wschodu i południa z wydzielonymi rezerwatami przyrody. Ponadto znaczną część miasta pokrywają tereny leśne o powierzchni 1000 ha. Wydzielane przez sosny olejki eteryczne oraz eksploatowane złoża cieplicznych wód mineralnych składają się na unikalny klimat miasta.
Obszar gminy Konstancin-Jeziorna to niezwykłe bogactwo przyrodnicze. Przeważają tu lasy mieszane z dominującą sosną zwyczajną. Utworzono sześć rezerwatów przyrody. Dominują tu jesiony i olchy. Rosną też wiązy, dęby i topole czarne. Wiosną na wielkich połaciach zakwitają pierwiosnki i zawilce. Ponad 30 roślin objętych jest ochroną całkowitą lub częściową. Pomnikowe dęby można oglądać na ulicach Literatów i Sobieskiego, a wokół kościoła w Słomczynie rosną zaś wiekowe lipy. Lasy, łąki i parki gminy są ostoją dla ponad stu gatunków ptaków, kilkudziesięciu gatunków gadów, płazów i ssaków. Najpopularniejszym ssakiem jest wiewiórka, na którą można się natknąć podczas spaceru w parku Zdrojowym. Inne często występujące na terenie gminy zwierzęta to sarny, dziki, żaby moczarowe i trawne, lisy oraz jenoty. Po Jeziorce spokojnie pływają też stada kaczek krzyżówek i majestatyczne łabędzie, a na terenach nadwiślańskich obserwować można niezliczone ilości mew oraz żurawi.
Ptaki w Konstancinie
Rezerwaty Wyspa Zawadowska i Wyspy Świderskie to miejsca szczególne. Gniazdują tam i żerują rzadkie ptaki i zwierzęta związane ze środowiskiem wodnym. W ogrodach i parkach Konstancina-Jeziorny zadomowione są sikory, dzięcioły, kowaliki, wróble mazurki, czajki, sowy i puszczyki. Obudzić może również poranny śpiew pleszki, a wieczorny relaks wzbogaci trel słowików. Na strychach opuszczonych domów zimują nietoperze.
Gmina Konstancin-Jeziorna ze względu na zróżnicowaną i bogatą florę oraz znajdujące się na jej terenie rzeki, oparzeliska, bagna i stawy jest więc ostoją wielu ptaków. W ciągu całego roku zaobserwować można tu około 150 ich gatunków. Występujące na tym terenie ptaki można podzielić według najprostszego kryterium na: osiadłe (np. dzięcioł, sroka, wróbel i strzyżyk), wędrowne (choćby jaskółka, jerzyk, muchołówka, słowik, bocian czy wilga), częściowo wędrowne (m.in. wrona, szczygieł, czyż, myszołów i rudzik). Dość dużą grupę stanowią ptaki przelotne, które zobaczyć można tylko w okresie wędrówek: żurawie, gęsi, rycyki oraz różne gatunki kaczek czy mew. Spotyka się tu też ptactwo, które widuje się tylko zimą – tracze bielaczki, myszołowy włochate czy choćby górniczki.
